In mijn beide ooghoeken zie ik links en rechts zeeën van mensen, slechts van elkaar gescheiden door een smalle doorgang voor de hardlopers, alsof Mozes voor me rent en de massa splijt.
Het gejuich van het publiek is oorverdovend en overweldigend. Ik focus me op enkele meters voor me en terwijl ik uit mijn vermoeide benen de laatste restjes energie probeer te persen, herhaal ik in mijn hoofd: ‘Doorlopen, niet struikelen, doorlopen, niet struikelen’.
Rechts zie ik een wit spandoek wat ik vandaag al enkele keren heb gezien. ‘HUP MARLEEN’ staat er in grote zwarte letters en ik zie mijn ouders en Jan staan. ‘PAPA!’, weet ik nog te roepen terwijl ik door ren. ‘Doorlopen, niet struikelen’.
De bekende kroegenstraat in Eindhoven, Het Stratumseind, eindigt met een bruggetje. Ik zwoeg omhoog. ‘Doorlopen, niet struikelen’.
De bocht om naar links. Ik heb de binnenbocht en er staan van die hekken die met van die kromme poten het parcours opsteken. ‘Doorlopen, niet struikelen’.
Nog een bocht naar links, de Vestdijk op. Er staat een bord: ‘NOG 200 METER’. Ik versnel nog iets.
Links van me hoor ik mijn naam, maar ik kijk niet om. ‘Doorlopen, niet struikelen’.
De blauwverlichte finishboog komt in zicht. Als vanzelf ballen mijn handen zich tot vuisten en gaan mijn armen de lucht in. Ik ren onder de boog door, over timermatten en kom haperend tot stilstand.
Een geluid wat tussen een diepe zucht van opluchting en een hele lange snik zit ontsnapt aan mijn keel. Ik heb het gehaald!
Zwaar ploffen mijn voeten op het asfalt. Mijn schouders hangen naar voren, mijn blik is op de grond gericht en plakkerig zweet gutst over mijn gezicht.
Er staat 22 kilometer hardlopen op het programma en onder de hete augustuszon is dat geen pretje. Vroeg opstaan om de hitte voor te blijven is mislukt en al vanaf de start gaat het moeizaam. Mijn schenen doen pijn, mijn voeten lijken aan de grond vast te kleven, de hete lucht die ik gejaagd in probeer te ademen lijkt wel stroop en diep in mijn buik voel ik de maandelijks terugkerende krampen die áltijd op het verkeerde moment de kop opsteken.
Ik zet een podcast op en spreek mezelf streng toe: ‘je wilde dit zelf, Marleen, nu moet je doorzetten. En kijk eens om je heen! Vrolijke fietsers, blauwe lucht, groene bomen, mooi kanaal…’ Een tweede stem in mijn hoofd snauwt terug. ‘Die fietsers rijden in de weg, dat kanaal heb ik al honderd keer gezien en die lucht had ik liever grijs met verkoelende regen gehad, dankjewel!’
Ik kom maar niet in mijn ritme en na twee uur ploeteren app ik Jan. Ik hoop dat hij op de fiets naar me toe kan komen en me zo kan motiveren om het laatste stuk door te rennen. Geen blauwe vinkjes. Ik bel. Geen gehoor. Ik voel frustratie opborrelen. Waarom neemt hij nou niet op!?
Ik app de meidengroep. Lieve berichtjes van mijn vriendinnen stromen binnen, maar het helpt niet. Ik bel Jan nog een keer, maar weer geen gehoor. Frustratie mengt zich met bezorgdheid, er zal toch niet iets gebeurd zijn?
Ik worstel door, maar inmiddels ben ik meer aan het wandelen dan aan het hardlopen. Ik voel mijn keel dichtknijpen en tranen prikken in mijn ooghoeken.
Ik bel mijn vriendin Désie, die gelukkig meteen opneemt. Midden op straat snik ik in mijn telefoon. ‘Dees, ik moet nog vier kilometer maar ik kahan niet meeheer!’
Voorzichtig ga ik op mijn hurken zitten en voel ik met mijn hand aan de grond. De bodem rondom de vlonders waar we over lopen ziet er onschuldig uit. Geelgroen mos, afgewisseld met kleine rode plantjes, paars bloeiende heide, hier en daar een geelpaars bloemetje wat ik niet herken en kleine dennenboompjes. Ik hoef niet hard te drukken om mijn hand meteen te zien verdwijnen in een zompige massa mos. De directe omgeving van waar mijn hand op het oppervlak drukt, golft op en neer en druipend trek ik mijn hand weer omhoog. We lopen nog een keer door een moeras en het is me nu overduidelijk waarom de vlonderpaden zijn aangelegd.
Honderdduizenden kruizen – misschien wel een miljoen kruizen – torenen boven me uit. Enorme ijzeren kruizen, kleine houten kruizen. Kruizen met gedetailleerd houtsnijwerk of smeedijzeren krullen. Eenvoudige kruizen van twee houten balken, rozenkransen met een kruisje eraan. Kruisjes die aan een kruis hangen, waaraan een kruisje hangt. Kruizen in de boom, kruizen met een foto, kruizen met een persoonlijke boodschap, kruizen met een naam.
Smalle slingerpaadjes kronkelen tussen dit religieuze woud door en met respect en verbazing beklimmen we langzaam maar zeker deze ‘Hill of Crosses’ bij Siauliai in Litouwen. Op de top staat een Mariabeeld en horen we zacht geprevel uit een geluidsinstallatie die aan het oog onttrokken wordt door – je raadt het al – tientallen kruizen.
Ik sta op de voorplecht van een piratenschip en kijk langs het kraaiennest af naar een raket en de Eiffeltoren. Jan is net uit een spookhuis-escaperoom ontsnapt en twee kinderen gieren van de pret op een gigantische wipwap die in de slotgracht staat van een oosters paleis.
We lopen door het ‘Eiffeli Torn Ja Seikluspark’ op Hiiumaa, een psychedelische combinatie van absurdistische kunst en een speeltuin.
We lopen over een mooi plankenpad dat zich glooiend voor ons uitstrekt, slingerend tussen bomen door, omhoog over stuifduinen. Groene varens flankeren het pad, korstmossen bedekken de boomstammen en het ruikt naar dennenhars en water.
Bij een hoge uitkijktoren klimmen we de lucht in en laten we onze blik meevoeren met het pad de verte in. We zien een groene, moerassige vlakte en een paar mooie vennen aan de horizon knipogen in het voorzichtige zonnetje.
We klauteren de toren weer af en vervolgen het pad. Bij de vennen zien we mensen zwemmen in het bruinige water waarin de bomen weerspiegeld worden. Onze zwemkleding ligt in de auto, twee kilometer terug. Jan en ik kijken elkaar aan en met één blik weten we genoeg: een onderbroek is ook een zwembroek!
Het is lang stil geweest op waarismarleen.nl, maar bij dezen ein-de-lijk weer een update!
Al kon je online de krekels horen tjirpen, betekent dat niet dat we hebben stilgezeten in 2023! We zijn afgereisd naar Malta en de Azoren, we liepen de Vierdaagse van Nijmegen, we hebben de Dutch Mountain Trail overwonnen, we sliepen in een drijvend hutje op het water en we hebben hardgelopen in Rotterdam.
Ook in 2024 zijn we al op avontuur geweest. Zo hebben we Trier bezocht, de Vennbahn Radweg gefietst en hebben we een bliksembezoek gebracht aan Warschau.
Nu de zomer zich schoorvoetend weer laat zien in Nederland, worden er in Huize Waarismarleen plannen gesmeed!
Binnenkort meer over onze plannen voor komende zomer, nu kan je eerst nog even genieten van een compilatie van onze avonturen van de afgelopen maanden!
Bij deze de foto’s! Geniet er van, want we hebben er soms hard voor moeten zwoegen 😉
Waar is Marleen