Knarsend en schokkend rammelt het treintje door de donkere tunnel. We draaien een bocht om en een schemerig geel licht schijnt in de verte. Het verlicht een enorme kamer vol druipsteenformaties. Torenhoge stalagmieten, kronkelende stalactieten en – daar waar deze twee formaties aan elkaar zijn gegroeid – gigantische zuilen.
Het treintje rammelt verder en het voelt een beetje alsof we in Gringotts, de bank van Harry Potter zijn. Ieder moment verwacht ik een enorme draak te zien, maar die houdt zich verborgen.
We zijn in de Postojna grotten in Slovenië, de grootste grotten van Europa.
Categorie: Roadtrip Balkan Pagina 1 van 2
Flipper de flapper, we sluiten Kroatië af met een klapper!
Ingespannen turen we over het eindeloze blauw van de Adriatische Zee. Kleine golfjes die breken foppen me meermaals waardoor korte momenten van opwinding eindigen in teleurstelling. Maar dan zie ik het toch écht: een ronde grijze rug, gekromde driehoekige rugvin, zacht glanzend in de ondergaande zon. Een flits van een seconde en dan is het weg. “Dolphin!” roep ik. “There was a dolphin, I’m sure of it!”
Foto’s van de prachtige Dalmatische kust, boven en onder water!
Het is weer zwoegen. Klauterend over rotsjes, langzaam lopend over losse stenen en kruipend onder laaghangende takken van dikke groene pijnbomen. “Is het nog ver?” vraagt Jan achter me, met een zucht. We zijn op weg naar een verborgen strandje in de buurt van Makarska. Op het internet vond ik informatie over hoe je er kunt komen en op mijn navigatieapp staat een dun zwart lijntje getekend wat we volgen: het pad. Maar echt een pad is het niet te noemen op dit moment. We stuntelen nog een eindje door en dan bereiken we het échte pad: een fraai grindpad met hier en daar wat stenen. Dat lijkt er meer op! We lopen nu in een stuk lekkerder tempo richting het beloofde verborgen snorkelparadijsje. Aan onze linkerhand staan groene pijnbomen en zien we in de verte grijze granieten bergen de lucht in steken. Aan onze rechterhand duikt een steile klif vol cactussen met knalroze vruchten de diepte in, met daar beneden het lonkende blauwe water. Zelfs vanaf deze hoogte kunnen we de zeebodem zien in de turkooizen rand waar het water contact maakt met de rotsen.
Enthousiast lopen we door over het pad als daar ineens het strandje zich laat zien: kalm helder water, geen mens te bekennen en daarom vissen des te meer!
Het zijn er nogal wat, dus pak lekker een kop koffie en ga er maar eens voor zitten!
Langzaam loop ik langs de zestien meter lange muur. In een klein lettertype staat naam na naam in de muur gekerfd. Allemaal zijn het mannennamen. Bijna allemaal zijn ze jong. Achtduizenddriehonderdtweeënzeventig namen. Achtduizenddriehonderdtweeënzeventig vermoordde jongens en mannen van Srebrenica.
Hier wat mooie plaatjes om jullie dag goed te starten!!
Met bulderend geraas stromen duizenden liters water per seconde naar beneden. Woest klettert het over stenen en perst het zich door spleten. Wit schuimend valt het dan neer in de rivier. Keer op keer. Seconde na seconde. Minuut na minuut. Ik kan er uren naar blijven kijken, maar er zijn meer watervallen die om mijn aandacht vragen. Telkens als ik een bocht om loop op het houten vlonderpad dat zich voor me uitstrekt, ontdek ik een nieuw stukje paradijs.
De afgelopen dagen dompelden we ons onder in het watervalwonderland van de Plitvicemeren in Kroatië en het Una National Park van Bosnië en Herzegovina, en dat is sprookjesachtig mooi!
Citytrip vanuit je luie stoel!