Categorie: Antarctica Pagina 1 van 2
Bij deze de rest van de foto’s van Antarctica! Geniet er van!
Jullie hebben even geduld moeten hebben, maar hier dan toch de eerste foto’s van Antarctica!
Er zullen komende week meer foto’s volgen!
De kamer om mij heen kraakt, piept en knarst. De kleerhangers in de kast tinkelen tegen elkaar aan en het koordje van het rolgordijn zwiept langs de muur. In het smalle bed waarin ik lig rol ik van links naar rechts en terug. Ik zet me schrap tegen het hekje dat voorkomt dat ik uit bed val en dan rol ik weer tegen de muur aan.
In het donker op de tast zoek ik mijn reistabletten en mijn waterfles. Ik kijk op mijn horloge. Half vijf.
Twee uur later schalt de vertrouwde stem van Pablo door de intercom. “Good morning Antarcticans! Breakfast will be served in thirty minutes, have a beautiful, beautiful day.”
Hier wat foto’s van de duiken in het Beagle Kanaal. Deze foto’s zijn allemaal gemaakt door Carlos en Alvaro van Ushuaia Divers!
Ook een paar foto’s van mijn wandeling door het Tierra del Fuego Nationaal Park, naar Hito XXIV. Die foto’s zijn gemaakt door mijzelf 😉
Ik duik tussen dikke groene stengels. Linksaf, rechtsaf, rechtdoor door een groene tunnel. De enorme kelpplanten vormen een soort bos waar we doorgeen glijden. Het zonlicht wordt gefilterd door een plafond van waterplanten en schemert mysterieus groen in het water.
We zien naaktslakken en zeesterren, kleine kreeftjes en de ruggengraat van een zeeleeuw.
Na twee duiken van drie kwartier zit ik rillend in de rubberboot en kan ik door de kou mijn vingers nauwelijks meer bewegen, maar dat was het absoluut waard!
Een dikke stapel bankbiljetten ruist razendsnel door een telmachine. Een tweede en een derde stapel volgen vlot. Dertigduizend Peso ligt in tweehonderd honderdjes en tien duizendjes op de balie. De overige vierduizend Peso worden handmatig voor mijn neus geteld.
Ik ben ‘even’ honderd Euro in lokale valuta wezen halen. Dat dat niet zo gemakkelijk zou zijn als naar de pinautomaat lopen en geld uit de muur trekken wist ik wel. Maar dat het in zulke kleine coupures zou worden uitgegeven wist ik niet en ik heb geen tas bij me. In m’n broekzakken is geen plek meer en met deze stapel briefgeld in m’n hand over straat lopen in Buenos Aires lijkt me ook niks.
Nog in het kantoortje van Western Union sta ik te dubben en kijk ik om me heen. De meneer achter de balie is bezig met een andere klant en ook zijn collega kijkt niet naar mij. Ik prop de stapels biljetten schaamteloos in mijn beha, zorg dat mijn shirt niet te vreemd bolt en loop met zelfverzekerde tred naar m’n hotel.