Balkan baby!

Kolkend bruist het ijskoude water onder onze voeten door een nauwe kloof. Nu is het azuurblauw, even later weer woest wit. We lopen over een rotsachtig pad vol boomwortels en losse stenen aan de rand van een meters diepe kloof. We kunnen tot op het uiterste randje gaan staan om de Soca rivier te zien stromen, ver beneden ons.
We zijn in Bovec, Slovenië – de eerste van vele plaatsen die we bezoeken tijdens onze Balkan roadtrip!

Het is weer zo ver: wij gaan op vakantie en jullie mogen mee! De komende maand trekken we met de auto door een deel van de Balkan. Slovenië, Kroatië en Bosnië en Herzegovina, here we come!
We hebben de auto volgepropt met spullen en op zondagochtend geven we gas! Richting het zuiden van Duitsland, voor onze eerste overnachting. Het is een heel eind rijden, maar ondanks een paar vertragingen door wegwerkzaamheden kunnen we behoorlijk doorrijden. We hebben een overnachting geboekt aan de Chiemsee, een groot bergmeer, maar het is al donker als we aankomen dus daar zien we niks van.
De volgende ochtend staan we al vroeg naast ons bed. We willen namelijk nog iets van de omgeving zien alvorens we doorrijden naar Slovenië. Ik ga hardlopen en Jan gaat wandelen. We spreken af elkaar weer te treffen bij een zwemstrandje. Het is acht graden en bewolkt, maar we nemen ons voor toch een dip in het koude water te maken. Na mijn hardlooprondje heb ik het behoorlijk warm, maar als ik naar Jan loop bij het zwemstrandje, begint het te miezeren. We besluiten – ondanks het frisse weer, het ijskoude water en de miezerregen – dat we geen watjes zijn en plonzen het koude bergmeer in.
Helemaal opgefrist en bruisend van de energie na deze lekkere start van de dag stappen we in de auto en doorkruisen we Oostenrijk en een stukje Italië alvorens we Slovenië binnenrijden. Het is een prachtige rit door de bergen en we parkeren uiteindelijk onze auto in Bovec, midden in de Julische Alpen.
Bovec is echt een buitensportdorp. Iedereen loopt in sportkleding, zelfs de serveerster van het plaatselijke café heeft haar outdoortenue aan. Mensen fietsen voorbij op een volgepakte reisfiets, lopen langs met een peddel onder hun arm of rijden rond in een auto met mountainbikes of kajaks op het dak. Wij houden het op onze eerste avond bij een bezoekje aan een soort openluchtmuseum. Dat is onbemand en niet bewegwijzerd, maar met wat informatie van het internet komen we een heel eind. Op de helling waar dit museum zich bevindt heeft in de Eerste Wereldoorlog een hevige strijd gewoed en het Oostenrijks-Hongaarse leger heeft zich hier verschanst. Bunkers en donkere uitgehakte gangen kronkelen diep de bergwand in en Jan wil bij iedere splitsing verder het gangenstelsel in. Ik vind dat – zo zonder pijlen, verlichting, of mobiel bereik – best spannend en als een vleermuis tegen m’n schouder aan vliegt loop ik weer richting het licht aan het einde van de tunnel. Op onze tweede dag in Bovec staan we ook weer uitermate vroeg naast ons bed. Er is hier zo veel te beleven dat we het zonde vinden om langer te blijven lummelen, dus stappen we de auto in en rijden we naar de Boka waterval. Een korte, maar pittige wandeling recht omhoog de helling op brengt ons naar een uitkijkplatform. Daar zien we hoe de enorme waterval recht uit de rotswand barst en ruim 120 meter naar beneden stort. In de nevel breekt de zon in een regenboog. Een sprookje!
We klauteren de helling af en wandelen al stenen-hoppend nog een stukje door de rivierbedding alvorens we weer teruglopen naar de auto.
Onze tweede activiteit van vandaag is een wandeling langs de Socakloof. De rivier de Soca perst zich op verschillende plekken door nauwe rotsspleten en op sommige plekken kan je vlak langs de rand van de kloof wandelen.
Het is een fantastisch mooie kloof. Het ijskoude water van de rivier is azuurblauw op de plekken waar de rivierbedding diep en breed is en schuimend wit waar het driftig over rotsblokken golft. De wandeling is niet erg lang – zo’n zeven kilometer – maar wel uitdagend. Het pad is bezaaid met keien en boomwortels en op sommige plekken kijk je zo’n vijftien meter diep de kloof in.
Er zijn verschillende deinende hangbruggen over de kloof en bij een van die bruggen is een grindweg die ons terugleidt naar de auto. Over een glooiend pad langs groene bergweiden en appelboomgaarden wandelen we als door een legpuzzel terug naar de auto. Die staat geparkeerd aan de oever van een rustig stuk van de Soca rivier. Ik besluit mijn schoenen uit te doen, mijn broekspijpen een stuk op te rollen en het water wat we de hele dag al gevolgd hebben eens te voelen. Het is ijs- en ijskoud. Binnen een paar seconden doen mijn voeten pijn en zijn ze rood van de kou. Nu vonden Jan en ik onszelf nogal stoer toen we gisteren in de Chiemsee gingen zwemmen, hier ga ik toch echt niet verder in dan enkeldiep. Als ik mijn voeten af zit te drogen, hoor ik de onmiskenbare plons van iemand die in een diep deel van de rivier springt vanaf een hoge rots. Ach ja. Er zijn altijd mensen die stoerder zijn dan ik.