Bye bye Balkan

Knarsend en schokkend rammelt het treintje door de donkere tunnel. We draaien een bocht om en een schemerig geel licht schijnt in de verte. Het verlicht een enorme kamer vol druipsteenformaties. Torenhoge stalagmieten, kronkelende stalactieten en – daar waar deze twee formaties aan elkaar zijn gegroeid – gigantische zuilen.
Het treintje rammelt verder en het voelt een beetje alsof we in Gringotts, de bank van Harry Potter zijn. Ieder moment verwacht ik een enorme draak te zien, maar die houdt zich verborgen.
We zijn in de Postojna grotten in Slovenië, de grootste grotten van Europa.

Het is onze laatste stop deze vakantie. Voor de tweede keer rijden we Slovenië binnen en we zetten koers naar Postojna.
Postojna is bekend om haar enorme grottenstelsel en om het Predjama kasteel.
Voor de grotten moet je een kaartje met een tijdslot kopen, en om 13.00 uur zijn we aan de beurt. We zijn echter om 12.00 uur al in het dorp, dus besluiten we eerst het kasteel te bezoeken.
Het is ruim een kwartier rijden naar het kasteel en als we daar parkeren lees ik dat we bij de grotten minstens een halfuur vóór de afgesproken tijd aanwezig moeten zijn. Oeps.
We hebben dus slechts tijd om een paar foto’s te maken van dit fraaie kasteel, wat aan de hoge rotswand geplakt lijkt te zijn, en dan moeten we vlug door.
Bij de grotten sluiten we al snelwandelend nét op tijd aan bij onze groep en stappen we in het treintje wat ons het eerste en laatste deel van de tour vervoert.
Het voelt aanvankelijk een beetje als de Efteling. In de rij, in het treintje, instructies dat je je handen binnenboord moet houden en zenuwachtig gegiechel en geroep van andere bezoekers.
Als het treintje gaat rijden echter, wordt dat Eftelinggevoel positief. Het is nog steeds wel een beetje pretparkachtig, maar dan écht. Échte grotten waar we doorheen rammelen, échte druipstenen die gigantisch hoog boven ons uit torenen, een écht wonder van de natuur.
Na zo’n tien minuten in het treintje gereden te hebben stappen we uit en lopen we verder door de grot. De kamers die we te voet bezoeken zijn nog mooier dan die waar we net doorheen reden met het treintje.
De gids legt ons uit hoe de grotten zijn ontstaan en vertelt ons dat de druipstenen één centimeter per honderd jaar groeien. Sommige formaties zijn wel zestien meter hoog en het is niet voor te stellen hoe oud deze grotten al zijn.
We lopen als door een Harry Potterfilm. Of als door die ene Lord Of The Ringsfilm waarin Gandalf roept “YOU SHALL NOT PASS!” tegen een gemene Balrog. Het schimmige licht, het druppen van het water, de mysterieuze formaties, het draagt allemaal bij aan een mystieke, geheimzinnige sfeer en als we na anderhalf uur weer buiten staan moeten we met onze ogen knipperen tegen het felle licht en even wennen aan de normale omgeving van gebouwen en wegen.

Na dit laatste bijzondere bezoek keren we huiswaarts. Dwars door Slovenië rijden we richting Oostenrijk, waar we tot in zuid Duitsland nog mogen genieten van betoverende bergen en kastelen. Totdat we in het pikdonker en door de plenzende regen ons een weg banen door het Ruhrgebied, alvorens we weer Nederlands asfalt onder de wielen hebben en we de auto parkeren op onze eigen oprit.

Wat hebben we genoten deze vakantie. Van de hoge bergen en de diepe wouden tot de sprookjesachtige watervallen, de bruisende steden en pittoreske dorpjes. De idyllische strandjes en de blauwe zee. We hebben een enorme diversiteit aan landen, landschappen en activiteiten ervaren. Overal werden we gastvrij ontvangen door lieve mensen en overal zijn we overdonderd geraakt door de schoonheid van de landen. Barstens vol natuurpracht, maar ook op sommige plekken nog steeds gebukt onder armoede en herstellende van een traumatisch verleden. We hopen dat deze plekken meer en meer bekend mogen worden om hun schoonheid en het juk van het verleden af kunnen schudden.
Wij kijken met heel veel plezier terug op deze epische roadtrip en hopen dat jullie er ook van genoten hebben. Tot het volgende avontuur!