Krk en Istrië

Ingespannen turen we over het eindeloze blauw van de Adriatische Zee. Kleine golfjes die breken foppen me meermaals waardoor korte momenten van opwinding eindigen in teleurstelling. Maar dan zie ik het toch écht: een ronde grijze rug, gekromde driehoekige rugvin, zacht glanzend in de ondergaande zon. Een flits van een seconde en dan is het weg. “Dolphin!” roep ik. “There was a dolphin, I’m sure of it!”

Op zondag vertrekken we van Zadar in Dalmatië naar het eiland Krk. Je spreekt het een beetje uit als ‘kurk’, met een lekkere rollende R voorin de mond.

Op Krk hebben we een appartement op loopafstand van de zee en terwijl Jan boodschappen doet, ren ik een eindje langs de kust. Een hobbelig paadje leidt me naar magnifieke baaitjes met rotsjes waar helder blauw water zachtjes overheen golft. Ideaal als snorkelplek. De ondergaande zon zakt warm oranje naar de horizon en breekt sprankelend in het water. Als ik terug naar het appartement ren, zie ik Jan net de boodschappen naar binnen dragen. “Zet maar neer”, zeg ik, “en pak je zwembroek”. We móeten even het water in. Ook de volgende dag staat in het teken van baaitjes zoeken en visjes kijken. We snorkelen tussen honderden vissen en pas als onze lippen blauw worden warmen we op in de zon op een kiezelstrand.

Na Krk rijden we naar Istrië. Inmiddels beginnen we goed te merken dat het toeristenseizoen toch echt op zijn einde loopt. Veel restaurants en strandtenten in de kustplaatsjes zijn dicht en accommodaties geven aan dat we op de dag van vertrek gerust uit mogen slapen. Er komen toch geen nieuwe gasten meer, dus een strakke check-out tijd is er vaak niet. Dit brengt een hoop gemak met zich mee. Het is nergens druk, de stranden zijn heerlijk rustig, vaak zijn we de enigen die aan het zwemmen zijn en veel eersteklas parkeerplaatsen bij strandjes of havens zijn na 1 oktober gratis. Toch brengt het ook wat ongemak mee. Als ik contact opneem met rederijen om een dolfijnentour te boeken, geven verschillende organisaties aan dat ze gesloten zijn. Net als ik Jan vertel dat we de dolfijnen waarschijnlijk moeten missen, whatsappt een van de bedrijfjes me terug. We kunnen aansluiten bij hun tour vanuit Vrsar op woensdag, en ik boek meteen een accommodatie in hetzelfde dorp. De dolfijnentour is pas laat in de middag dus hebben we nog een hele dag om te vullen. We starten – het zal inmiddels geen verrassing meer zijn – met hardlopen, wandelen en snorkelen. Dan pakken we de auto en bezoeken we Rovinj. Ook hier zijn de grote toeristenmassa’s afwezig en we kunnen ongehinderd door de kleine straatjes en steegjes slenteren. We lunchen met uitzicht op het water en worden vermaakt door een aalscholver die op visjes jaagt. Terug in Vrsar draai ik de grote zoomlens op m’n fotocamera, pakken we de verrekijker en lopen we naar de boot waar we hebben afgesproken met Lidija Tours. De boot blijkt vol te zitten met Nederlanders en zodra Jan en ik zitten, zet de kapitein koers de haven uit. Ingespannen turen we allemaal zwijgend over het water en terwijl de kapitein rustig vaart blijft maken zie ik ineens een dolfijn! Voor eventjes lijkt het bij die korte flits te blijven, maar dan ineens mindert te kapitein vaart en zien we minstens tien dolfijnen dartelen in de golven. Soms alleen maar kort een rugvin, soms een klap van een staart. Maar het meest spectaculair is het als een dolfijn het water uitspringt, wat meerdere malen gebeurt. De opvarenden oeh-en en ah-en in koor en camera’s klikken aan alle kanten. Ook ik loop dolenthousiast heen en weer over de boot om foto’s te schieten, tot de zon ondergaat en het te donker wordt. Wanneer we bijna de haven van Vrsar weer invaren komt een klein groepje dolfijnen nog een laatste keer vaarwel zeggen en ik kan me geen betere afsluiter van ons bezoek aan Kroatië bedenken.

Op naar Slovenië voor nog een laatste stop, voordat onze magische maand in de betoverende Balkan erop zit!