Aurora Bicyclista

Het is koud en donker. Mijn telefoon met daarop de navigatie zit in m’n jaszak en roept af en toe instructies. Rechtsaf. Kruispunt rechtdoor. Bocht naar links volgen. Ik stuur mijn fiets de aangegeven richting op als mijn jaszak ineens begint te roepen. ‘Bestemming bereikt!’
Ik tuur over een donker fietspad en zie niks. Ik check nogmaals mijn telefoon om te kijken of de locatie klopt, het zou hier echt moeten zijn.
‘Het kan niet uit staan, toch?’ vraagt Jan zich hardop af. Nee, het kan niet uit staan. We fietsen een stukje verder het pikdonkere pad op en ik houd kort even mijn hand voor mijn felle fietslamp. Dan zie ik het. Bleekblauw en mintgroen gloeit op vanuit het asfalt en hoe langer ik kijk, hoe feller en mooier het wordt.

Vincent van Gogh en Brabant zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hij werd geboren in Zundert en leerde tekenen en schetsen in onze provincie. Hij liet zich inspireren door de dorpen en had een atelier in Nuenen, waar hij de wereldberoemde Aardappeleters schilderde.

Om alle plekken in Brabant die bijzonder zijn geweest in het leven van Vincent van Gogh aan elkaar te verbinden, zette de VVV een fietsroute uit. En een bijzonder deel van deze fietsroute ligt tussen de Opwettense Watermolen in Nuenen en de Collse Watermolen in Eindhoven. Het Van Gogh-Roosegaarde fietspad.
Geïnspireerd op het schilderij de Sterrenhemel ontwikkelde kunstenaar Daan Roosegaarde hier een bijzonder stukje asfalt. Duizenden groene en blauwe glow-in-the-dark steentjes verlichten fonkelend het hele pad. Hoe langer je kijkt, hoe meer je er ziet.

Uit mijn fietstas vis ik mijn camera en m’n statief. Ik pruts wat met de instellingen en druk dan op het knopje. Door de lange sluitertijd komt het gloeiende, golvende, kronkelende fietspad prachtig tot uiting en enthousiast klik ik nog meer foto’s.

De hele ervaring doet me denken aan mijn reis door IJsland, met Inge. En dan specifiek die twee avonden dat we het Noorderlicht zagen – Aurora Borealis.
Eerst denk je dat het er niet is. Dan zie je een vaag schijnsel, maar kan het nog steeds je verbeelding zijn. Dan zoek je een plek zonder strooilicht en weet je het zeker: dit is Noorderlicht! En dan de foto’s met lange sluitertijd. Groene linten golvend door de lucht. Dansend in de verder pikzwarte nacht.

In IJsland ben ik niet en Noorderlicht is het ook niet. Maar het betoverende gevoel, mijn gierende enthousiasme, de uitgelaten kriebels in mijn buik, de ‘nog één foto, beloofd!’ en mijn ijskoude verkleumde vingers zijn hetzelfde.
Als ik mijn vingers niet meer bewegen kan van de kou pak ik m’n camera in en stappen we weer op de fiets. Ik knip mijn felwitte voorlicht aan en het flonkerende fietspad verdwijnt.

Tevreden en opgetogen fietsen we naar huis, met een klein beetje IJsland in mijn hart en weer een prachtig stukje van mijn directe omgeving ontdekt.
Ook dicht bij huis kan de wereld je betoveren.