Ushuaia!

Ik duik tussen dikke groene stengels. Linksaf, rechtsaf, rechtdoor door een groene tunnel. De enorme kelpplanten vormen een soort bos waar we doorgeen glijden. Het zonlicht wordt gefilterd door een plafond van waterplanten en schemert mysterieus groen in het water.
We zien naaktslakken en zeesterren, kleine kreeftjes en de ruggengraat van een zeeleeuw.
Na twee duiken van drie kwartier zit ik rillend in de rubberboot en kan ik door de kou mijn vingers nauwelijks meer bewegen, maar dat was het absoluut waard!

Ushuaia baby! Op woensdag 7 december land ik op het meest zuidelijke deel van Argentinië. De aankomst is al meteen indrukwekkend: we vliegen laag over het Beagle Kanaal en op de achtergrond zie ik besneeuwde bergtoppen. Als ik door het stadje loop en de mix van zilte zeelucht en frisse berglucht opsnuif bedenk ik me hoe lang ik hier naar heb uitgekeken.

Op donderdag 8 december ga ik duiken. Ik heb om negen uur afgesproken met Carlos van Ushuaia Divers. Het is een vrolijke man, die de wateren van het Beagle Kanaal kent op z’n duimpje. Ik krijg instructies over het droogpak wat ik ga gebruiken van Alvaro, een jonge knaap die samen met Carlos de duik zal begeleiden. Ook Ben uit de Verenigde Staten meldt zich bij het duikcentrum en in dikke neopreen droogpakken gehesen lopen we vol enthousiasme naar de rubberboot van waaruit we het water in zullen gaan.
We varen naar de Islas Bridges. Terwijl de stad steeds kleiner wordt, komen de bergen nog beter in ons vizier en dat maakt dit boottochtje alleen al de wandeling naar het duikcentrum waard. Maar ik heb me natuurlijk niet in dit pak gehesen om alleen maar de wereld boven water te bekijken, dus na zo’n twintig minuten varen, zetten we onze duikmaskers op en plonzen het ijzige water in.
Het is een ontzettend mooie duik. We dwalen door een doolhof van kelpwouden, zien ontelbare zeesterren, kreeftjes, slakjes en kwalletjes. Een wervelkolom van een zeeleeuw markeert het omkeerpunt van deze duik en na ruim drie kwartier zitten we weer in de boot. Op naar duikstek nummer twee!
Inmiddels begin ik de kou – ondanks dat dikke pak – wel wat te voelen. Het is een droogpak, waarin je dus droog zou moeten blijven. Echter de rechterschoen van het pak lijkt te lekken en mijn rechtervoet en -onderbeen zijn nat. Niks aan te doen op dit moment, en ik heb meer last van het feit dat ik ontzettend moet plassen dan van die natte voet.
Duik twee is mogelijk nog spectaculairder dan de eerste duik. Al meteen na de afdaling zien we een gigantische slak, een enorme zonnezeester en een wit ding met heel veel gekronkelde armen die ik niet herken. Later vertelt Carlos me dat dat een ‘Antarctische basket star’ is.
We duiken wederom zo’n drie kwartier en als we onze duikset af willen doen, krijg ik met geen mogelijkheid de clipjes ingedrukt om de riemen los te maken. Door de kou ben ik alle kracht in mijn handen verloren en Carlos en Alvaro kleden Ben en mij uit alsof we kleuters zijn die zelf de rits van hun jas nog niet snappen.
Terug in het duikcentrum ren ik vlug naar de toilet en als ik vervolgens een droge rechtersok aantrek, voel ik me weer een beetje mens. We praten nog na over duiken en voetbal alvorens ik naar mijn appartement terug loop voor een warme douche.

Op vrijdag 9 december ga ik met de bus naar het Tierra del Fuego nationaal park. Vuurland dus, een onderdeel van Patagonië.
Ik wandel de ‘Sendero Hito XXIV’, naar mijlpaal 24, die de grens tussen Argentinië en Chili markeert.
Ik loop langs een prachtig meer, met besneeuwde bergen aan de rand en door een sprookjesachtig bos. Over smalle paadjes met kronkelende boomwortels, langs bomen met een soort baarden van korstmos en gele en witte bloemen. Het is een prachtige wandeling. Als ik even stil sta hoor ik niks. Niks dan een zacht briesje door de bomen, het fluiten van vogels en het kabbelen van het water. Geen geruis van auto’s op de achtergrond, geen gesprekken van mensen die hier ook wandelen, alleen mijn eigen ademhaling en de geluiden van het bos. Heerlijk!
Na zo’n anderhalf uur lopen ben ik bij de grenspaal. Ik loop stiekem Chili een eindje in alvorens ik omdraai en hetzelfde pad weer terug volg naar de bushalte. Twee keer hetzelfde pad lopen klinkt wellicht wat saai, maar dat is hier absoluut geen straf. Het is zo mooi dat alles twee keer mogen zien dubbel genieten is.
Terug in Ushuaia loop ik vanuit het busstation naar de eerste de beste kroeg waar voetbal op staat. Al sinds mijn aankomst in Argentinië krijg ik steeds een vergelijkbare reactie als mensen vragen waar ik vandaan kom en ik antwoord met ‘Nederland’. “Ah, Nederland”, zeggen ze dan rustig. En een seconde later, met zwaaiende vinger: “NEDERLAND?? Ooohhh vrijdag!!!!”
Het is stampend vol in het café. Ik vind nog net een plaatsje op de vensterbank vanwaar ik het scherm kan zien. Ik ben omringd door mensen met blauwwitte shirts aan en nog voor het begin van de wedstrijd wordt er al flink gezongen.
Ik heb zelf alleen een oranje zonnebril bij me en kan redelijk incognito de eerste helft van de wedstrijd kijken. Als echter in de laatste minuten van de tweede helft de twee gelijkmakers worden gescoord, hebben de mensen om me heen wel door dat ik voor Oranje juich, maar gelukkig blijft de sfeer vriendelijk en gezellig. Als de Argentijnen met de laatste strafschop winnen, barst het feest los. Dansende voetbalfans in de kroeg, rennende kinderen op straat, toeterende auto’s rijden door de hele stad en mensen vliegen elkaar emotioneel om de hals, het lijkt wel alsof Argentinië het kampioenschap al gewonnen heeft, zo uitbundig wordt de overwinning gevierd. Het is jammer voor Oranje, maar eerlijk gezegd is het om hier te zijn nu wel erg leuk.

Ik blijf echter niet mee feesten. Niet omdat ik rancune voel gezien de wedstrijd, maar omdat ik fit wil zijn voor de boottocht over de Drake Passage.
Ik schrijf deze blog op zaterdag 10 december. De dag van inschepen! Vanmiddag om vier uur moet ik me melden in de haven en gaat de échte trip beginnen!
Ik zal geen tot zeer weinig internet hebben gedurende de tiendaagse reis naar Antarctica, dus de updates op deze website zullen pas later komen.
En voor nu: op naar het witte continent!