Green Divide Trail!

We zoeven over een smal, zanderig pad dwars door een zee van paarse hei. De zon staat hoog boven ons in de knalblauwe lucht en vogels kwetteren vrolijk. Onze banden rollen zachtjes knerpend over grind, bonken over talloze boomwortels en zwoegen zich moeizaam door diep mul zand.
We komen kilometers lang geen levende ziel tegen. We rijden over eindeloze vlakten, door dichte bossen en langs kleine riviertjes. De route die we volgen ontwijkt nauwkeurig de meeste dorpjes in dit gebied. We wanen ons hierdoor volledig ondergedompeld in de wildernis, ver weg van de bewoonde wereld, en dat is in een land als Nederland een heel bijzondere gewaarwording.

De Green Divide bikepacking route is een fietsroute over onverharde paden, dwars door de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe. Ruim driehonderd kilometer door de bossen, velden en heide. De route is samengesteld door Erwin Sikkens – een super enthousiaste gravelfietser – in samenwerking met Komoot, een routeplanner app. De route bestaat in haar volledigheid pas sinds begin vorig jaar, dus als je er nog nooit van gehoord hebt, is dat niet gek.

Afgelopen maandag vertrokken Jan en ik met onze mountainbikes in de trein gepropt richting Naarden-Bussum, waar de Green Divide begint.
Het is meteen mooi. Vanuit het station volgen we de vestingmuren van Naarden en schieten dan de natuur in. We rijden over stevige gravelpaden met nog niet al te veel hoogteverschillen. Ook is onze eerste dag nog niet zo lang. Met zo’n 45 kilometer een mooie opwarmer voor de komende dagen. Vlak voor we bij ons hotel zijn, fietsen we over de landingsbanen van vliegbasis Soesterberg, een spectaculaire afsluiting van onze eerste dag!

Onze etappe voor dag twee is ongeveer twee keer zo lang als die van dag één. We vertrekken na een prima ontbijtje en rijden nationaal park de Utrechtse Heuvelrug in. Die heet natuurlijk niet voor niets zo, dus we mogen voor Nederlandse begrippen flinke hoogtemeters maken. We volgen het prachtige Let de Stigterpad en sturen onze fietsen regelmatig over kronkelende en hobbelende mountainbikepaadjes. De heide bloeit prachtig paars en we genieten volop. Als we de Heuvelrug verlaten, rijden we via Wageningen de Veluwe binnen. We moeten nog wennen aan de intensiteit van de route. De hoogtemeters en bochtige onverharde paden maken deze route supergaaf, maar ook erg uitdagend en vermoeiend. We hebben nog niet goed in de gaten wanneer we op tijd iets moeten eten om onze spieren van voldoende energie te blijven voorzien en vlak voor het einde van de dagetappe slaat de man met de hamer flink toe. We besluiten dan ook om de laatste paar kilometer niet de route van Erwin te volgen, maar over asfaltwegen naar het hotel te gaan. We ploffen stoffig, moe en bezweet op bed en nemen ons voor morgen vaker een mueslireepje te eten.

Dag drie! Met de kilometers en hoogtemeters van gisteren nog voelbaar in onze benen start de dag vandaag meteen met een venijnig klimmetje over een smal pad met los zand. Meteen hard werken dus! Jan zit er niet echt lekker in en is de eerste kilometers erg stil. We hadden geen ontbijt bij de overnachting en wellicht is het gebrek aan een kop koffie in de ochtend ook wel mede verantwoordelijk voor de norsige grommen die uit de richting van Jan komen, iedere keer als ik iets zeg of vraag. Gelukkig komen we al snel een zelfservice rustpuntje tegen, waar we koffie kunnen zetten, naar de toilet kunnen en in de schaduw kunnen uitrusten. Na een bakkie troost is Jan weer een stuk opgeknapt en fietsen we opgemonterd weer verder.
De route leidt ons over waanzinnig mooie vlakten vol paarse hei en goudgeel lang gras. We passeren runderen met enorme hoorns en kuddes schapen, beklimmen menige steile heuvel en crossen over smalle singletracks. We letter erop beter te eten, ondanks dat we door de warmte en de inspanning daar maar weinig zin in hebben, en drinken flink uit onze waterflessen.
Jan en ik hebben respectievelijk drie-en-een-halve en twee-en-een-halve liter water bij ons, maar gezien de warmte, de inspanning en de afgelegen ligging van de route, moeten we er goed op letten onze waterflessen bij te vullen wanneer dat kan. Zonder water komen zitten is echt geen drama in Nederland, maar het zou zonde zijn van de route af te moeten wijken om naar een dorp te rijden, omdat we ergens zijn vergeten onze flessen bij te vullen.
De laatste kilometers van vandaag sturen ons door het Speulderbos en de Ermelose heide, tot we moe maar voldaan bij ons hotel komen, waar naar onze grote vreugde een zwembad is! We laten onze vermoeide spieren lekker ontspannen in het water en maken ons klaar voor de laatste dag!

Dag vier! De laatste dag over deze fantastische, avontuurlijke en prachtige route. Het is wederom een erg warme dag vandaag en we moeten eventjes opstarten. Vooral onze billen hebben weinig zin om nog langer op de zadels te zitten, maar die hebben pech: we gaan gewoon nog eventjes door.
We rijden door een dicht bos als ik ineens een groot donker beest op het pad zie staan. Eerst denk ik dat het een gigantische hond is, dan denk ik aan een beer, maar nee: het is een wild zwijn! Ik sta aan de grond genageld want ik heb eigenlijk geen idee wat ik moet doen. Ik waarschuw Jan en het dier loopt de struiken links van het pad in. Rechts horen we allerlei geritsel en zien we minstens één kleintje. We zitten nu dus tussen kind en ouder in, en alhoewel ik geen idee heb hoe gevaarlijk wilde zwijnen al dan niet zijn, is het nooit een goed idee tussen de ouders en nakomelingen van wilde dieren te blijven staan. We fietsen dus maar rustig verder en zien de zwijnen verder niet meer. In alle consternatie ben ik echter vergeten op het opnameknopje van m’n camera te drukken, dus ik heb er helaas geen beelden van.
Nog helemaal vol van deze bijzondere wilde ontmoeting fietsen we – net als gisteren – Kroondomein het Loo op. Hier hadden we gisteren de pittigste klim van de dag en ook voor nu staat er weer een beklimming op het programma. Deze is echter een stuk beter te doen en we feliciteren onszelf met het succesvol beklimmen van het hoogste punt van de dag. Vanaf nu kan het alleen nog maar naar beneden zoeven zijn, toch? Niets is minder waar echter, en eerlijk gezegd zou dat ook lang niet zo leuk zijn. We kronkelen, klimmen, zoeven, zwoegen en fietsen vele kilometers over leuke speelse paden door fantastische natuurgebieden. Glooiende paarse heuvels, duistere wouden en zand. Veel zand. Diep zand. Mul zand. Regelmatig moeten we even van onze fietsen afstappen omdat lopen sneller gaat dan fietsen door het losse zand, maar gelukkig is dat nooit meer dan een paar meter.
Als we het einde van de dag naderen, bekijken we nog eens het hoogteprofiel van de route. We volgen een mountainbikepad, wat van nature al vaak lekker hobbelig is, en ook in dit stuk route ontbreken de klimmetjes niet. Er staat nog één laatste stevige klim op het programma alvorens we het Zwolse bos betreden en naar het centrum van Zwolle kunnen fietsen, ons eindpunt.
Ik schakel terug om het mezelf makkelijker te maken en laat mijn beenspieren flink werken. Grommend houd ik druk op de pedalen en probeer ik mijn stuur recht te houden in het diepe mulle zand. Dan stijgt het pad de hoogte in. Steil, met een haakse bocht en alleen maar zand. Ik ga steeds langzamer en mijn benen schreeuwen het uit. Ik moet opgeven en stap af. Achter me zie ik Jan ook een verwoede poging doen. Hij kwam de vorige paar zandbanken beter door dan ik, dus ik ben benieuwd hoe ver hij deze helling op komt. Maar ook Jan heeft al bijna vier dagen het uiterste gegeven en ook zijn benen zijn op. We duwen onze fietsen de berg op en hijgen als paarden als we boven zijn. We wilden een uitdaging toen we aan deze route begonnen, en die hebben we absoluut gekregen.
De laatste paar kilometers gaan gelukkig gemakkelijk. We rijden het centrum van Zwolle binnen en dan zit het er op. De Green Divide hebben we voltooid!

We hebben ontzettend hard moeten werken over uitdagende paden, maar we hebben vooral ongelooflijk genoten. Wát een fantastisch mooie route! De afwisselende omgeving, de bloeiende hei, het gevoel helemaal in de wildernis te zijn en de onbekende paden, waardoor je vrijwel niemand tegen komt zijn een bijzondere combinatie in Nederland. Ik kan iedereen met een goed gevoel voor avontuur, een mountainbike of gravelfiets en een flinke dosis doorzettingsvermogen van harte aanraden deze geweldige tocht eens te maken. Voor nu gaan Jan en ik onze spierpijn even weg laten trekken. We hebben nog meer snode plannen, maar daarover later meer!