Marleen rent een MARATHON!!

In mijn beide ooghoeken zie ik links en rechts zeeën van mensen, slechts van elkaar gescheiden door een smalle doorgang voor de hardlopers, alsof Mozes voor me rent en de massa splijt.
Het gejuich van het publiek is oorverdovend en overweldigend. Ik focus me op enkele meters voor me en terwijl ik uit mijn vermoeide benen de laatste restjes energie probeer te persen, herhaal ik in mijn hoofd: ‘Doorlopen, niet struikelen, doorlopen, niet struikelen’.
Rechts zie ik een wit spandoek wat ik vandaag al enkele keren heb gezien. ‘HUP MARLEEN’ staat er in grote zwarte letters en ik zie mijn ouders en Jan staan. ‘PAPA!’, weet ik nog te roepen terwijl ik door ren. ‘Doorlopen, niet struikelen’.
De bekende kroegenstraat in Eindhoven, Het Stratumseind, eindigt met een bruggetje. Ik zwoeg omhoog. ‘Doorlopen, niet struikelen’.
De bocht om naar links. Ik heb de binnenbocht en er staan van die hekken die met van die kromme poten het parcours opsteken. ‘Doorlopen, niet struikelen’.
Nog een bocht naar links, de Vestdijk op. Er staat een bord: ‘NOG 200 METER’. Ik versnel nog iets.
Links van me hoor ik mijn naam, maar ik kijk niet om. ‘Doorlopen, niet struikelen’.
De blauwverlichte finishboog komt in zicht. Als vanzelf ballen mijn handen zich tot vuisten en gaan mijn armen de lucht in. Ik ren onder de boog door, over timermatten en kom haperend tot stilstand.
Een geluid wat tussen een diepe zucht van opluchting en een hele lange snik zit ontsnapt aan mijn keel. Ik heb het gehaald!

Sinds mijn vorige blog is er heel wat gebeurd. Of eigenlijk, het begon met iets dat niet gebeurde: de Dam tot Damloop in Amsterdam werd voor de laatste twee startgroepen geannuleerd, en dat werd pas bekend gemaakt toen ik met 6000 andere lopers klaar stond in de laatste startvakken op de Prins Hendrikkade. Helaas pindakaas, flink balen, maar niks aan te doen.
Dat betekende wel dat ik die week daarna een loopje in te halen had en ik weet niet precies waardoor het kwam, maar na de tweede loop van die week deed mijn knie zeer.
Ik gaf mijn knie een paar dagen rust, deed braaf oefeningen om de boel te versterken en dacht vooral: ‘ik heb nog ruim twee weken, komt goed’.

Met nog steeds een zere knie en daardoor een manke poot vertrokken Jan en ik het laatste weekend van september naar Noord Holland.
Daar deden we op zaterdag mee met de Parkrun van Alkmaar en liep ik op zondag de halve marathon van Texel.
Die knie startte moeilijk op, maar na drie kilometer was ‘ie los en heb ik – ondanks de stukken over het strand en door de bossen – mijn snelste halve marathon van dit jaar gelopen. Prima de luxe!
Een week na de halve marathon van Texel liep Jan in Breda voor het eerst een evenement van 10 kilometer, waar ik als ‘haas’ met hem heb meegelopen. Jan heeft daar op een fantastische manier zijn tijdsdoel verpulverd en terwijl hij met een eindsprint van een kilometer lang op de finish afstevende, schreeuwde heel Breda keihard zijn naam. Kippenvel!

De week van de marathon brak aan! Mijn knie was nog niet helemaal fit, maar ook in Breda liep ik na de eerste hobbelige kilometers de boel los, dus komt goed, toch?
Afgelopen woensdag had ik mijn laatste loopje voor de marathon. Zes-en-een-halve kilometer op rustig tempo, met twee keer een stukje versnellen. Zes-en-een-halve-kilometer mank gelopen. Stijve knie, bezorgde Marleen en een pesthumeur.
Op donderdagochtend stapte ik uit bed met een zwarte wolk om mijn hoofd. De enige gedachte die in mijn hoofd hing was: ‘Ik kan het niet’.
Na een peptalk van Jan, bemoedigende berichtjes van mijn vriendinnen, tips van de geweldige mensen van Parkrun en na drie dagen minutieus oefeningen doen, sta ik op zondagochtend naast mijn bed zonder pijn in mijn knie en met zin om te starten!

Bij de start aangekomen mag eerst de kwart marathon nog beginnen, waar Dennis aan meedoet en we zien hem in een knalrood shirt voorbij vliegen. Dan is het aftellen voor de start van de hele marathon.
Ik ga nog eens naar de wc, geef mijn trui aan Jan en speld mijn startnummer aan mijn shirt.
Inge staat ook in de meute. Zij loopt de eerste etappe van de bedrijven-estafette en we spreken af samen te lopen tot haar wisselpunt.
Zenuwachtig staan we tussen duizenden andere hardlopers te wachten op het startschot.
Om 10.00 uur knalt het en daar gaan we dan eindelijk!!

KM 0 – 11: We beginnen rustig. Mijn knie deed dan wel geen pijn meer vanochtend, maar beter rustig starten dan meteen opgebrand zijn. Ook Inge’s kuiten moeten opwarmen. We kletsen de hele etappe en bevestigen iedere kilometer dat we er weer eentje achter de rug hebben. In 2017 liep Inge de hele marathon en ik krijg nog wat laatste tips. Ik zie mijn tante Margo staan die me hard staat aan te moedigen en ook Inge groet vele bekenden. Na 11 kilometer is het wisselpunt. Inge verlaat het parcours en in mijn eentje loop ik verder. In de bocht staat Jan. Ik high-five hem. ‘Gaat goed?’, vraagt hij. Ja, het gaat goed!

KM 12-16: Op een steady tempo loop ik door. Benen voelen goed en ik geniet van de loop. Het wordt wat rustiger langs de route dus ik zet een muziekje op. Vlak voor het 15-kilometerpunt hoor ik mijn naam. Ome Rob staat te zwaaien en enthousiast beantwoord ik zijn aanmoedigingen. Hier ergens moeten ook mijn ouders staan en ik scan de toeschouwers. Dan zie ik een groot wit spandoek met in koeienletters ‘HUP MARLEEN’. Ik hoor mijn moeder juichen. ‘WHOOOOOOOO!!!!!’ Ik krijg een enorme boost en sjees langs mijn ouders met een high-five, als ik ook mijn zus Judith en zwager Attila zie staan, geweldig wat een energie! De komende 500 meter vlieg ik over het parcours.

KM 17-21,1: Nu volgt een saai stuk. Weinig mensen langs de kant, maar wel een mooie omgeving. Ik concentreer me op mijn tempo – niet te hard, maar ook niet inzakken – en luister muziek. Ik moet plassen, maar weet nog niet zo goed of ik wil stoppen daarvoor.
Rond 20 kilometer staan Richard en Chantal te juichen, wat een verrassing! Weer een high-five en weer een boost van energie. Lachend loop ik verder, want niet veel verderop staat Jan. ‘Je gaat super!’, roept hij me toe en als ik eventjes verderop de bocht omloop, ben ik op de helft. Vanaf nu gaan we aftellen!

KM 22-28: Mijn blaas blijft drukken en als ik een dixi zie die vrij is, duik ik erheen. Ondanks het groene slot, gaat de deur toch niet open. De dixi ernaast komt op dat moment vrij en de toeschouwer die voor dat wc’tje staat te wachten duwt mij vriendelijk door de deur. ‘Jij mag eerst’, zegt ze beslist.
Met een lichtere buik loop ik verder. Ik draai de Noord Brabantlaan op en zie Daniëlle staan zwaaien bij een bushalte. Een stukje verderop staan Désie en Dennis, en weer Daniëlle me aan te moedigen. Dan zie ik het spandoek weer. Joelend loop ik voorbij mijn ouders en Judith loopt een stukje met me mee. Wát een energie geeft dit toch!
Bij de Hovenring naar links, en daar staan mijn broer Sander en schoonzus Susanne met de kinderen. Ze hebben een bord gemaakt en ik high-five mijn nichtje Lise. ‘Let’s goooo!’
Over het industrieterrein naar de Kasteellaan. Mijn ‘fans’ fietsen een eindje dezelfde kant op naar een volgend punt en al fietsend blijven ze me aanmoedigen. ‘Dat is mijn dochter!’, hoor ik en met een enorme grijns op mijn gezicht vervolg ik de route.

KM 29-35: Bij de High-Tech Campus van Eindhoven ga ik rechtsaf. Ik had verwacht dat dit een groot feest zou zijn, met zoveel werknemers van de bedrijven hier die meelopen, maar het is een dooie boel. Een DJ geeft gelukkig wat afleiding en de fantastische vrijwilligers bij de waterpost roepen bemoedigende woorden toe.
Gelukkig staan mijn vriendinnen hier weer! Caroline loopt een stukje met me mee en ook Dennis rent enkele honderden meters aan mijn zijde, ondanks dat hij vanochtend er al een kwart marathon op heeft zitten.
Na de High-Tech Campus zie ik mensen van Parkrun en mijn ouders en zus nog een keer en op een of andere manier roept de hele muziekband die daar zit te spelen mijn naam. Geweldig!
Ik draai de Genneper Parken in en zie daar mijn schoonzus Anne Marie en zwager Ad staan, en ook Jan is daar weer! ‘Het is nog zo ver’, hijg ik naar Jan. Zijn antwoord: ‘Niet waar, nog een Parkrun en één rondje om de plas! Je kunt het!’.
Aan de andere kant van het park zie ik Anne Marie en Ad nog een keer. Zij hebben een doorsteekje gevonden. Met hun aanmoedigingen nog in mijn oren loop ik door de tunnel onder de rondweg. Ik voel mijn benen zwaar worden. Mijn langste training was 33 kilometer en iedere stap die ik nu zet is er eentje verder dan ik ooit heb hardgelopen.
Aan de andere kant van het tunneltje staat Jan weer, hoe dan? Ik geef hem een vlugge knuffel en zie over zijn schouder mijn ouders staan. Ook hen val ik kort om de hals. ‘Kom, doorlopen’, zegt mijn moeder. Ik slik tranen weg en hervind mijn focus. Door nu. Het laatste stukje.

KM 36-40: Nu is het even niet meer leuk. Ik hou mijn focus en probeer negatieve gedachten niet binnen te laten dringen. Mensen roepen mijn naam, maar ik kijk niet om. Kort een vinger omhoog is alles waar ik nu energie voor heb. Ik denk aan de wijze woorden van Tom van The Running Channel op YouTube: ‘Running is the bridge between who I am and who I want to be’, en aan de strenge woorden van Ray van Kamp van Koningsbrugge: ‘Je wil het wel zijn, maar je wil het niet worden.’. Maar ik wil het wél worden! Stug loop ik door.

KM 40-42,195: Het laatste stuk breekt aan! Het is druk op het parcours, want de mensen van de halve marathon voegen in bij Strijp-S. Ik zoek gaatjes, haal mensen in en blijf gefocust. Langs de schoorsteen van Strijp-S, langs het PSV stadion, over het 18 Septemberplein naar de Demer. Ik zie het spandoek rechts in een zee van mensen. ‘PAPA!’, roep ik en ik ren door. Over het Stratumseind, over de brug, twee keer een bocht om naar links en dan is daar eindelijk de finish waar ik zo van droomde maar ook zo bang voor was. Ze ligt achter me. Ik heb een marathon gelopen!

Voetje voor voetje loop ik schuifelend in de stroom van finishers naar voren. Ik krijg een medaille. Ik check wel vijf keer of het de juiste is. 42,195 staat erop. Een marathon. Een héle!
Links van me hoor ik mijn naam. Jan staat aan de andere kant van het hek en als een kind barst ik in tranen uit. Hij feliciteert me en ik krijg een kus door het hekwerk. Het lijkt wel een scène uit een gevangenisfilm, denk ik nog. Ik slik mijn tranen weg en schuifel door met de massa.
Even verderop hoor ik weer mijn naam. Pa en ma. Weer sta ik door het hek heen te snikken. Ik krijg bloemen en felicitaties. We spreken een punt af waar we elkaar treffen en voetje voor voetje loop ik door.
Als de hekken ophouden, wurm ik me door het gekrioel van mensen richting de HEMA. Daar zie ik wederom mijn vader staan met het spandoek en ook Jan komt door de chaos richting dit baken.
Even later zit ik op een muurtje een banaan te eten als mijn moeder vraagt: ‘Volgend jaar weer?’