Kruizen en kust

Honderdduizenden kruizen – misschien wel een miljoen kruizen – torenen boven me uit. Enorme ijzeren kruizen, kleine houten kruizen. Kruizen met gedetailleerd houtsnijwerk of smeedijzeren krullen. Eenvoudige kruizen van twee houten balken, rozenkransen met een kruisje eraan. Kruisjes die aan een kruis hangen, waaraan een kruisje hangt. Kruizen in de boom, kruizen met een foto, kruizen met een persoonlijke boodschap, kruizen met een naam.
Smalle slingerpaadjes kronkelen tussen dit religieuze woud door en met respect en verbazing beklimmen we langzaam maar zeker deze ‘Hill of Crosses’ bij Siauliai in Litouwen. Op de top staat een Mariabeeld en horen we zacht geprevel uit een geluidsinstallatie die aan het oog onttrokken wordt door – je raadt het al – tientallen kruizen.

Op vrijdag 2 augustus rijden we vanuit Kalli in Estland dwars door Letland helemaal naar Vilnius in Litouwen. We rijden over mooie wegen door dichte bossen en over wegen vol gaten en scheuren langs goudgele akkers.
Als we vertrekken is de lucht grijs en regent het zachtjes, maar hoe verder we rijden hoe meer de zon zich laat zien. Het lijkt het thema van deze roadtrip te zijn: de zon achterna! Onderweg stoppen we langs de kust van Letland om onze benen te strekken, de witte duinen van Saulkrasti te beklimmen en te lunchen met het restje rijst van gisteren. Eenvoudig opgewarmd in de keuken van de kampeerbus, heerlijk!
In Litouwen aangekomen merken we vrijwel direct een groot verschil in de verkeersmentaliteit. Waar we in Letland en Estland ontspannen konden rijden en de chauffeurs elkaar voldoende ruimte gaven, worden we hier opgejaagd. Bumperklevende automobilisten die ons links en rechts inhalen, ondanks dat we gemakkelijk de toegestane snelheid halen met onze auto. Tegenliggers die in blinde bochten of bij heuvels hun voorgangers inhalen en dus plotseling opduiken op onze rijstrook en we zijn ook niet verbaasd als we minstens drie incidenten zien waar mensen met blikschade langs de weg staan.
In Vilnius parkeren we de auto op een stadscamping en is het – na een paar nachten wildkamperen – hoog tijd voor een douche en de afwas.
We duiken het centrum van Vilnius in en vinden weer een karaokekroeg waar het na een langzame start ontzettend gezellig wordt.

Ietwat brak sta ik zaterdagochtend alweer vroeg naast de daktent.
In Nederland proberen Jan en ik wekelijks mee te doen met de Parkrun in Eindhoven op zaterdagochtend om negen uur. Parkrun is een gratis hardloopevenement van vijf kilometer, wat over is komen waaien uit het Verenigd Koninkrijk en nu wereldwijd meer dan 2000 wekelijkse evenementen heeft. In Vilnius is Parkrun aan het opstarten en dus hoort deze organisatie nog niet officieel bij de club, maar er al wel een gezellige vaste groep mensen die alvast gestart is terwijl de laatste logistieke zaken geregeld worden. En vandaag sluit ik bij ze aan. Jan’s trainingsschema schrijft een rustdag voor dus ga ik zonder hem.
Na het hardlopen duiken we nogmaals de stad in, en we bewonderen de grote kathedraal aan het toepasselijk genoemde Kathedraalplein en kijken uit over de stad vanaf de kasteelheuvel.
Na een warme stadswandeling kruipt Jan weer achter het stuur en rijden we naar de verfrissende natuur voor rust en ontspanning. Althans, dat dachten we.
Over mooie wegen door een groen glooiend landschap, waar grote groepen ooievaars in velden staan rijden we naar het Aukstaitija National Park. De app die ik gebruik om mooie wildkampeerplekken te vinden heeft serverproblemen, maar gelukkig kan Google Maps ons helpen. De eerste plek, waarvan de reviews woorden als ‘sereen’, ‘weg van de drukte’ en ‘heerlijke natuur’ gebruiken, staat vol met mensen, auto’s, kanoverhuurders en een opblaasbaar springkussen. Het is ook vlakbij een flink dorp, dus verderop zal het vast beter zijn, toch?
We rijden door en na een een paar kilometer zijn we weer midden tussen de bossen. Plaatsje twee is rustiger, maar heeft geen plek meer voor een auto.
Plekje drie ligt aan een moeilijk hobbelig weggetje. Op zich geen probleem als je rustig aan kan doen, maar we worden aan twee kanten klem gezet en opgejaagd door opgefokte chauffeurs van bestelbusjes met enorme aanhangwagens vol kano’s.
Met de stress nog hoog komen we na een hoop geklooi en gedruk van de kanoverhuurders aan bij de kampeerplaats en nu willen we ook niet meer weg. Dat er een grote groep jeugd muziek draait nemen we maar even voor lief. Dat zal vast straks zachter gaan.
Oh, wat hebben we het mis! Als de zon gezakt is gaat de volumeknop nog verder open en ze hebben zelfs discolampen meegenomen. In een mobiele sauna speelt zich iets af wat ik niet kan benoemen voor lezers onder de 18 jaar en pas na middernacht wordt het iets rustiger.

Ondanks de gebroken nacht worden we zondagochtend vroeg wakker en aangezien de feestgangers nog in een alcoholcoma liggen, hebben we nu het bos en het meer voor onszelf. We plonzen nog voor acht uur ’s morgens het heldere meer in en spoelen alle frustratie van ons af.
We rijden richting de kust en onderweg maken we een tussenstop bij Siauliai. Daar is de mysterieuze ‘Kruizenheuvel’ te bezoeken. Thuis had ik daar al wat foto’s van gezien, maar ondanks dat wist ik niet zo goed wat ik me ervan moest voorstellen.
Op een heuvel buiten de stad staan ontelbare kruizen bij elkaar. Ze hangen, staan en leunen allemaal naast, op en tegen elkaar en het geheel is ongelooflijk indrukwekkend.
We slingeren tussen de crucifixen door over kronkelige paadjes en proberen in te schatten hoeveel het er zijn. Jan vindt online een inschatting uit 2006, toen waren het er 100.000. Echter sinds 2008 is het niet meer nodig om een vergunning te hebben voor het bijplaatsen van een kruis en bij het toeristenwinkeltje op het parkeerterrein kan je houten kruisjes kopen, waar zo te zien veel gebruik van wordt gemaakt. Ik vermoed dat het aantal gemakkelijk een miljoen aantikt.
We rijden door naar de kust, waar we in Klaipeda de auto parkeren en met het voetveer de lagune oversteken naar de Koerse Schoorwal, een dunne strook land tussen open zee en vasteland, en in de avond zetten we de daktent op op een camping waar harde muziek verboden is. Het kan me niet schelen dat ik klink als een oude oma 😉

Op maandag rijden we Litouwen weer uit en zetten we koers naar Kuldiga in Letland. Daar kunnen we in een waterval zwemmen! Nou is de term ‘waterval’ wel een beetje overdreven, want het verval in de rivier is minder dan twee meter, maar dat maakt het niet minder leuk. Het bruinrode water (er zit hier overal veel humus in het water) klettert krachtig op onze schouders neer en hoewel we enorm dikke pret hebben, is het nét niet zo’n sierlijk tafereel als de Fa reclame van vroeger.
We rijden door naar de Kolka Kaap, waar de Baltische Zee en de Golf van Riga samenkomen en slapen op een parkeerplaats in het bos. Onderweg hebben we een emmertje cantharellen gekocht bij een meneer langs de weg. Al de hele vakantie zien we mensen bessen en paddenstoelen plukken in de bossen – wat onder de regels van het allemansrecht gewoon mag – en nu grijpen we de kans om deze bospaddenstoelen vers uit het bos te kopen. We dineren met brood, roerei en gebakken cantharellen – eenvoudig maar overheerlijk – en zien de zon zakken in de golven van de Baltische Zee.
Morgen is onze laatste volledige dag met de kampeerbus en we kruipen voor de op één na laatste keer in ons nestje onder de daktent.