Müllerthal Trail!

Het is vochtig en donker. Met mijn rug tegen de rotswand gedrukt schuifel ik zijwaarts door de smalle kloof. Als de duisternis volledig wordt, graai ik in mijn rugzak naar mijn hoofdlamp en geef die door aan Jan, die voorop loopt. Hij klikt het lampje aan en verdwijnt de rotsspleet in. Ik pak mijn telefoon uit m’n broekzak en verlicht ook het donkere gat voor me. Ik wurm me door twee haakse bochten in de doorgang van zo’n 50 centimeter breed en moet tegelijkertijd bukken om een uitstulping van de rotswand ter hoogte van m’n hoofd te ontwijken. Ik kruip verder tot het einde van de tunnel, waar de zon vrolijk schijnt en in het bos de lente overweldigend groen uit haar voegen barst. Welkom op de Müllerthal Trail!

De afgelopen dagen liepen we in Luxemburg de Müllerthal Trail II. De Müllerthal Trail bestaat uit drie lussen van ieder zo’n 37 kilometer lang. Door de hoogteverschillen in het terrein wordt de tweede lus – die wij dus lopen – tot de zwaarste van de drie gerekend en daarom lopen wij deze in meerdere dagen. Het moet namelijk wel leuk blijven 😉

Op maandagochtend gaat al vroeg de wekker. Het is zo’n drie en een half uur rijden naar de start van onze wandeling, en om een uur of twee vanmiddag is er een boel onweer voorspeld, dus voor die tijd willen we het bos uit zijn.
We parkeren in het dorpje Müllerthal en volgen de markeringen van de route. Het is meteen mooi: grillige rotsformaties die uit de aarde omhoog rijzen, een knalgroen weelderig bos en een mooie heldere beek.
We moeten ook al meteen flink klimmen, maar gelukkig zijn onze benen sinds ons avontuur in de Samariakloof op Kreta een stuk sterker.
De etappe die we lopen vandaag leidt ons door verschillende rotsspleten, die telkens wat smaller lijken te worden. In het begin lopen we zonder problemen tussen de rotswanden door, maar bij de ‘Rittergang’ en de ‘Déiwepëtz’ wordt het écht smal. We moeten onze rugzakken afdoen en ons zijwaarts door de kloof wurmen om niet klem te komen zitten, en bij een paar haakse bochten is het pikdonker. Gelukkig had ik hierover gelezen en heb ik een lampje meegenomen. Deze smalle passages maken de wandeling van vandaag behalve ontzettend mooi ook nog eens leuk afwisselend en vol energie stappen we verder naar onze accommodatie in Scheidgen. Daar komen we precies aan als de hemel boven ons openscheurt en een enorme regenbui loslaat, waarvoor we gelukkig droog kunnen schuilen.

De volgende dag zetten we er alweer vroeg de pas in en lopen we van Scheidgen naar Echternach. We beginnen gemakkelijk: door een frisgroen beekdal lopen we over een verhard pad langs mooie rotsformaties waar deze regio om bekend staat. Als de verharding ophoudt, klimmen we langzaam langs de hellingen van de vallei omhoog, waar we een smal paadje volgen met een flinke afgrond naar beneden rechts naast ons. Naast elkaar wandelen is er niet meer bij, maar ach, dat deden we gisteren ook al niet veel met al die rotsspleten. De omgeving blijft ons vermaken. Honderden bloemen flankeren ons pad en vlinders fladderen vrolijk voor ons uit. We lijken de enige wandelaars te zijn vandaag en hebben het hele bos voor onszelf. We genieten van de rust, de stilte, het ruisen van de wind door de blaadjes en het fluiten van de vogels.
Na een paar pittige, steile klimmetjes komen we bij een open plek in het bos en hebben we een prachtig uitzicht over de stad Echternach. De kathedraal domineert tussen de groene heuvels beneden ons en we horen haar klokken luiden.
Al gauw mogen we de hoogtemeters die we net gemaakt hebben weer inleveren en daalt het pad flink richting de stad. We drinken koffie op een terras en bewonderen de kleurrijke glas-in-lood ramen van de kathedraal alvorens we naar onze slaapplek van vandaag gaan: een superschattig houten hutje op de camping.

Onze laatste wandeldag brengt ons van Echternach terug naar Müllerthal. De route volgt eerst weer het steile pad omhoog – daar waar we gisteren omlaag zijn gegaan – richting de top van de heuvels. Dan volgt een bospad langs de helling naar de Wollefsslucht: een kloof tussen de rotsen die door erosie en het omvallen van rotspilaren is ontstaan. We moeten eerst omlaag de kloof in en dan omhoog de kloof weer uit. Gelukkig zijn er trappen uitgehakt in de stenen, maar zelfs met deze trappen moeten we goed kijken waar we onze voeten zetten.
De omgeving is – zoals de afgelopen twee dagen ook – sprookjesachtig mooi.
Ik ben jaren geleden al eens in deze omgeving geweest. Ik moet toen een jaar of 11 zijn geweest en samen met mijn broer, zus, ouders en een bevriend gezin met ook drie kinderen van onze leeftijd, waren we hier op vakantie. We hebben toen ook veel gewandeld en ik heb nog levendige herinneringen aan de natuurpracht die ik toen al ontzettend indrukwekkend vond. Later, toen de films van The Lord Of The Rings in de bioscoop te bekijken waren, vond ik dat sommige scenes in de films net leken opgenomen te zijn in dat bos waar we toen gewandeld hebben.
Ook nu voel ik weer helemaal die sprookjesachtige, mystieke sfeer. De bijzondere rotsen, de groene hellingen, de bemoste stenen, klimopranken die zich kronkelend om bomen winden, de regen van gisteren die dampend uit het bos omhoog stijgt, de versleten overwoekerde paden en trappen, de smalle doorgangen in de rotsen, donkere spleten en gaten en grotten, en overal geritsel van vogels en andere dieren. Het is niet moeilijk voor te stellen dat er een paar hobbits over de paden voor ons lopen, of elven die met soepele passen over de rotsen springen. Tijdens het lopen fantaseer ik over druïdes zoals Panoramix van Asterix en Obelix die magische rituelen uitvoeren en de spiritualiteit spat hier uit de omgeving. Niet voor niets hebben jarenlang kluizenaars en monniken zich schuil gehouden in deze grotten, terwijl ze leefden van al wat het woud te bieden had en het kan bijna niet anders dan dat hier jagers-verzamelaars rondstruinden op zoek naar eten en onderdak.

De geschiedenis van de omgeving is voelbaar aanwezig bij de Huel Lee grot. Deze grot is door mensenhanden uitgehold, door het winnen van bouwstenen door de Romeinen, en later door het uithakken van molenstenen in de Middeleeuwen. We zien de specifieke ronde sporen waar de molenstenen uitgehakt zijn en we verbazen ons over de kennis die de mensen toen al hadden. Dat ze precies zo deze stenen konden blijven winnen zonder dat de boel instortte.
We lopen verder over een hangbrug door een nauwe vallei en passeren wel honderden steenmannetjes – je weet wel, van die stapeltjes stenen die mensen achterlaten als bewegwijzering.
We blijven het pad volgen en komen dan langzaam maar zeker weer in de buurt van het dorpje Müllerthal, waar onze auto staat. We drinken nog een laatste keer koffie en rijden dan in de ondergaande zon weer richting het noorden.

We kijken terug op drie ongelooflijk mooie wandeldagen door een oogstrelend mooi landschap en we nemen ons voor nog eens terug te komen voor de andere twee lussen van de Müllerthal Trail.
Maar voor nu staan er nog een paar andere avonturen op onze planning, dus houd deze site in de gaten voor updates. Vergeet je niet in te schrijven voor de nieuwsbrief, zodat je niets mist!

Tot het volgende avontuur!