Fietsen!

Onverstoorbaar laat ik mijn benen rondjes draaien. Met mijn voeten vastgeklikt duw en trek ik keer op keer de pedalen naar beneden en weer omhoog. Naar beneden en weer omhoog. Rond en rond. Telkens weer.
Mijn banden rollen zachtjes zoevend over glad asfalt, vinden zich knerpend een weg over fijn grind en hobbelen stuiterend over losse kasseien.
Langs me heen flitsen groene bossen, uitgestrekte velden, wuivend duingras en pittoreske dorpjes.
Ik fiets de Ronde van Nederland, en dat is Nederlands op z’n best!

De afgelopen dagen fietste ik van huis naar Scheveningen, over LF-routes: Lange Fietsroutes. Allereerst over de Schelde-Rhein route. Die kennen de vaste lezers van deze blog vast nog wel van de fietstocht die ik samen met Jan van Vlissingen naar Venlo maakte in 2020. Nu volg ik de bordjes in de andere richting.
Het is fietsen over bekend terrein dus, maar dat maakt het niet minder leuk. Ik weet precies waar dat ene mooie pad door de bossen loopt, waar het bruggetje is waar we toen gezwommen hebben en waar die leuke herberg staat voor een koffiestop.
Echter, de herberg is dicht. Dus eet ik op een bankje langs het pad een mueslireep en deel ik mijn kaasblokjes met een wandelaar die ook eigenlijk liever koffie had gehad.
Ik ben er in m’n eentje op uitgetrokken deze keer, en dat maakt dat praatjes zoals met deze wandelmevrouw gemakkelijk ontstaan. Ook slaap ik deze reis zo veel mogelijk bij mensen thuis. Bij gastgezinnen van organisaties als Vrienden op de Fiets en WarmShowers. Het is bijzonder en inspirerend om de verhalen te horen van deze hosts en van de mensen die ik onderweg tegenkom. Mensen die vijf tellen geleden nog een totale onbekende waren, laten je eventjes toe in hun leven. Ze bieden een douche, een schoon bed voor de nacht en een ontbijtje om de volgende ochtend weer met energie op de fiets te kunnen stappen.
Op de fiets reizen is denk ik een van de beste manieren om een land te verkennen. Je gaat vlot genoeg om een flinke afstand af te leggen, maar langzaam genoeg om alles écht in je op te nemen. Ik ruik de zoete geur van dennenbomen in het warme zonlicht, de prei die van de akkers wordt geoogst en het zilte water van de Westerschelde en de Noordzee.

Mijn eerste fietsdag gaat van Beek en Donk naar Rijsbergen, 98 kilometer. Die dag loopt vlotjes en voor ik het in de gaten heb, sta ik al voor de deur van mijn gastvrouw. De tweede dag gaat van Rijsbergen naar Middelburg, zo’n 123 kilometer. Ik moet even opstarten en heb een lichte buikpijn. Gisteren was het maandag, en het enige restaurant wat open was, was de friettent. Nou hád ik natuurlijk ook een maaltijdsalade kunnen halen bij de supermarkt, maar friet leek op dat moment een prima idee. Helaas is mijn buik het heel vaak niet eens met te veel friet, en ook vandaag krijg ik op m’n kop. En aangezien de herberg waar ik eigenlijk koffie wilde drinken dicht was, had ik koffie ergens anders en die smaakte…niet helemaal goed. Alsof de melk niet meer goed was. Dat bij elkaar opgeteld maakt het een lastige dag voor m’n ingewanden en ik moet flink werken onder de warme zon en over de lange wegen langs de Westerschelde. Typisch dat ik het hier zo zwaar heb. Tijdens de rit van 2020 had ik het op precies ditzelfde traject moeilijk.
Gelukkig kan ik mezelf afleiding geven door een muziekje op te zetten en gewoon keihard mee te zingen. Er fietst hier verder toch niemand.
Ik trap gestaag de pedalen rond en kom dan uiteindelijk in Middelburg, waar ik moe en bezweet heel hartelijk wordt ontvangen door de hosts van vanavond. Twee lieve, inspirerende en ervaren fietsreizigers, die me ondanks mijn vermoeide benen en pijnlijk zitvlak weer helemaal enthousiast maken voor nog meer fietsvakanties.
Dag drie is een ontzettend mooie rit. 109 kilometer. Ik volg van Middelburg naar Stellendam de LF Kustroute. Door prachtige bossen, door de duinen, door schattige dorpjes en over dijken en dammen. Oh ja, en tegen de wind in. In de bossen: wind tegen. Over de dijk: wind tegen. Door de duinen: wind tegen en stuifzand. Over de dam: harde wind tegen.
Toch gaat het lekker. M’n buik gedraagt zich weer prima en m’n benen hebben energie. Ik haal met gemak de vele e-bikers in en het is fantastisch om over de Oosterscheldekering te rijden. Het water is zowaar nog blauwer dan de lucht en de zilte zeewind verkoelt heerlijk de zon die hoog boven me staat.
Na de oversteek over de Oosterscheldekering zoef ik over Schouwen-Duiveland en staat er nog een oversteek op de planning. Die van Schouwen-Duiveland naar Goeree-Overflakkee. Over de Brouwersdam. Daar wordt het festival Concert at Sea opgebouwd, dus mogen we alleen onder begeleiding over het terrein. Er staat een politiewagen klaar en ik verheug me erop achter de wagen met zwaailichten en sirenes aan te fietsen, dát lijkt me spectaculair! Helaas staat die agent daar gewoon voor de zekerheid en bestaat de begeleiding uit een knul met zo’n reflecterend hesje op een e-bike die de hele dag niets anders doet dan toeristen heen en weer begeleiden in groepjes van zes. Hij is wel erg vrolijk en vriendelijk, dus dat compenseert wel weer voor zijn gebrek aan zwaailichten.
Na het festivalterrein ben ik de Brouwersdam echter nog niet helemaal af. Er moet nog een heel stuk gefietst worden en de wind is flink toegenomen. Daar maken de vele kitesurfers dankbaar gebruik van, maar mijn ondertussen wat vermoeide benen zijn de wind wel beu. En ik ook. Op een stukje dam zonder al te veel andere fietsers schreeuw ik een keer hard tegen de wind in. Dat helpt. Niet dat de wind gaat liggen, maar het voelt wel even lekker. Er zit niks anders op dan die pedalen maar rond en rond en rond te laten gaan en dan staat er uiteindelijk weer een voordeur gastvrij voor me open en slaap ik al voor m’n hoofd het kussen raakt.
Dag vier is een korte rit. Van Stellendam naar Scheveningen, 62 kilometer. Bij de Maasvlakte moet ik met een veerbootje naar Hoek van Holland. Die boot vertrekt vanaf tien uur ’s morgens elke twee uur. Ik vertrek rond negenen bij mijn gastgezin, en het is 26 kilometer naar de boot. Het is dus óf hard doorfietsen en net op tijd de boot halen, óf rustig fietsen en net de boot missen. En dan ruim anderhalf uur moeten wachten. Ik kies voor optie één en geef goed gas. Om drie minuten voor tien zet ik hijgend mijn fiets op de veerboot en geniet ik 50 minuten lang van deze leuke lift over het water.
Aangekomen in Hoek van Holland ben ik uitgerust en heb ik weer zin om te fietsen. Terwijl ik de steiger af rijd zwaai ik nog naar de schipper die zijn bootje weer vol laadt met nieuwe gasten en vervolg ik mijn weg. Het valt me op hoe lekker licht en luchtig mijn rug voelt na dit boottochtje. Zo lekker vrij en niet zwaar. Omdat ik geen rugzakje om heb. OMDAT IK DIE OP DE BOOT HEB LATEN LIGGEN!!!! Vloekend draai ik mijn fiets om en race terug naar de steiger. Ik knal m’n fiets tegen een hek en verbreek het wereldrecord ’25 meter sprint op fietsschoenen’ om net op tijd aan boord te stappen om mijn rugzakje (met portemonnee er in) te pakken. Ik spring weer vlug van de boot af en zwaai nógmaals naar de schipper die verbaasd lachend mijn groet beantwoord voordat hij weg vaart. De rest van de rit is lekker rustig. In Scheveningen installeer ik me in een hotel, en zwem ik in zee. Jan komt me opzoeken vandaag en we laten ons in de avond betoveren door de fantastische musical Aladdin.
Vandaag heb ik een rustdag, samen met Jan in Scheveningen. En morgen hoop ik op wind uit het zuiden, want dan fiets ik naar Den Helder!
Wordt vervolgd!