Te land, ter zee, in de lucht…en bij de fietsenmaker!

Met mijn benen bengel ik over de rand van het vliegtuig. Mijn hart bonst in m’n keel en de zenuwen gieren door mijn buik. Nog voordat ik goed kan nadenken val ik van drie kilometer hoogte naar beneden. Ik kan niks anders dan heel hard gillen. De seconden tikken langzaam voorbij en we blijven maar naar de grond suizen. Ik probeer te lachen naar de camera die jumpmaster Johnny op me richt, maar van harte gaat het niet. Dan trekt John aan de lus op zijn rugzak en ontplooit de parachute zich boven ons. Onze val ter aarde wordt afgeremd en ik kom weer wat tot bedaren. Ik heb parachute gesprongen!

Na een fijne dag in Scheveningen samen met Jan, was het zaterdag weer tijd om op de fiets te stappen. Het doel die dag: Den Helder. Ik volg de Kustroute helemaal langs de kust en door de duinen. Wat een fantastisch mooie route! Glooiend over duinen, slingerend tussen bomen en met de wind in de rug kom ik na ruim 135 kilometer en een hele dag fietsen aan in Den Helder. Mijn gastvrouw van vanavond heeft een maaltijd voor me gekookt van groenten uit eigen tuin en we hebben mooie gesprekken tijdens het eten.

Zondagochtend vertrek ik met de boot naar Texel. Daar rijd ik eerst langs Ecomare om de zeehondjes te bekijken en fiets ik daarna naar het vliegveldje waar je kan parachutespringen. Ik heb niks geboekt, maar ik dacht: ik kan altijd vragen of er plek is. En, zo had ik bedacht, als dat nou niet het geval is, is dat helemáál niet erg. De knul achter de balie raadpleegt zijn collega en komt terug met een grote grijns op zijn gezicht: er is plek. Er is METEEN plek. En tja, wie A zegt, moet toch meestal ook B zeggen. Dus hup, fiets op slot, harnas aan en het vliegtuigje in. Dat gaat nog niet zo gemakkelijk als gedacht. Het kratje wat als opstapje wordt gebruikt kiepert om als ik in het vliegtuig probeer te klimmen en ik val al naar beneden nog voordat we in de lucht zitten. Gelukkig bezeer ik me niet echt en poging twee om in te stappen gaat een stuk beter. In de lucht haakt jumpmaster Johnny mijn harnas aan het zijne. We nemen nog een keer de stappen door die ik moet ondernemen als de deur open gaat: benen over de rand en naar achter steken als een banaan. Hoofd naar achteren buigen op de rechterschouder van Johnny. Handen vast aan het harnas. Op zijn hoogtemeter laat John me zien hoe ver we nog moeten klimmen. 6000 voet. 7000. 8000 voet. 9000! De deur gaat open en braaf doe ik wat we net hebben besproken. Handen aan het harnas, hoofd naar achteren. Benen over de rand. Over de rand van een vliegtuig! Wat in de lucht vliegt! Nog voor ik het echt besef heeft Johnny ons beiden al uit de deur van het vliegtuig geworpen en denderen we met 200 kilometer per uur richting de aarde. Een bizar gevoel en ontzettend tegennatuurlijk, maar ook onwijs gaaf! De vrije val van deze hoogte duurt ongeveer dertig seconden. Dan klapt de parachute uit en wordt alles rustiger. We zweven langzaam naar beneden en ik kom weer een beetje tot mezelf. Ik krijg de touwtjes letterlijk in handen en mag zelf een stukje vliegen en sturen. Het uitzicht is waanzinnig. Ik kan het hele eiland zien en zie in de Waddenzee slikken, kwelders en schorren liggen. De grond komt langzaam dichterbij en John stuurt ons de juiste richting op. Zachtjes land ik op mijn billen in het gras en is het voorbij. Ik ben blij weer veilig op de grond te staan, maar vind het ook ontzettend gaaf om gedaan te hebben! Na deze bijzondere sprong uit een vliegtuig, spring ik weer op m’n fiets. Ik heb een boot te halen en die wacht niet op mij! Met ‘De Vriendschap’ vaar ik van Texel naar Vlieland, waar we worden opgehaald door een enorme truck die ons over de zandvlakte van de Vliehors naar de bewoonde wereld brengt. Ik slaap op Vlieland en droom dat ik kan vliegen.

Maandagochtend staat de wekker op standje ‘voor het ochtendgloren’. Ik heb een flink eind fietsen op het programma staan en vaar met de eerste boot van de dag naar Harlingen. Daar maak ik een foto van de Stenen Man en sla ik mueslirepen in bij de supermarkt. Als ik vol goede moed de routebordjes volg, hoor ik een harde tik bij m’n achterwiel. Ik stap af en zie een gebroken spaak. Shit. Gelukkig ben ik nog in de stad, denk ik bij mezelf, en ik pak m’n telefoon om een fietsenmaker te bellen. Die zijn echter allemaal dicht op maandag en de dichtsbijzijnde is in Sexbierum. Ik plak de losse spaak vast aan z’n vriendjes met een stukje tape, zodat hij nergens tussen kan komen en fiets richting fietsenmaker. Die vervangt m’n spaak en met een kleine aanpassing in de route fiets ik opgelucht weer verder. Totdat ik vijf kilometer verderop weer een tik hoor. Spaak nummer twee breekt. Dubbel shit. In Sint Annaparochie is weer een fietsenmaker die de spaak kan vervangen, maar hij ontdekt ook een klein scheurtje in de velg. Een nieuw wiel heeft hij niet, dus er zit niks anders op dan doorfietsen. Ik pas mijn route weer aan. Nu zonder toeristische omwegen, maar linea recta naar Groningen. Al dat gepruts met die spaken heeft veel tijd gekost en ik moet tussen 16.30 en 18.00 in Groningen zijn, zodat mijn gastvrouw van vanavond me binnen kan laten. Mijn wiel houdt het. Maar mijn bagagedrager niet. Ook mijn fietsstandaard rammelt. Ik denk dat een van de fietsenmakers wat schroefjes heeft los gedraaid om plek te maken voor die spaken, maar ze niet meer goed heeft vastgezet. Ik rijd stug door naar Groningen, langs een oersaaie weg met druk verkeer. In Groningen bezoek ik fietsenmaker nummer drie van de dag, die mijn verloren geraakte schroefjes vervangt en me gerust stelt over de status van m’n wiel: ik kan er mee doorrijden, want hij had nog wel ergere scheuren in velgen gezien. Dat stelt me iets gerust en ondanks het lekkende dak van de gastvrouw waar ik verblijf, slaap ik prima.

Vanochtend wil ik vol goede moed op mijn fiets stappen als ik een lekke band ontdek. Uiteraard bij het achterwiel waar gister zoveel aan gewerkt is. De dag begint dus niet echt lekker, maar na wat prutsen met bandenlichters en een nieuwe binnenband kan ik weer op weg. Wel zag ik dat mijn velglint niet goed meer is, wat voor meer lekke banden kan zorgen, maar een nieuw lint heb ik niet. Op hoop van zegen zwaai ik mijn benen over de fiets en trap ik weg. De route van vandaag is adembenemend mooi. Langs water met zeilboten, langs molens, langs grazige weiden, door weelderige bossen. Ik kan er echter nog niet echt van genieten, want bij ieder takje of steentje wat wegschiet bij mijn achterband denk ik dat er weer een spaak breekt. Die houden zich echter prima, en zelfs m’n band is nog hard. Ik bel met Jan om m’n gal even te spuwen en dat helpt. Ik kan de technische zorgen wat los laten en zoef genietend door het Drentse landschap. Mijn eindbestemming van vandaag is Emmen en daar zit toevallig een erg goede fietsenzaak. Ik besluit langs te gaan voor een nieuw velglint en nogmaals advies te vragen betreffende de haarscheurtjes in de velg. Ook deze meneer geeft aan dat ik voor nu prima door kan rijden, maar thuis wel een nieuwe velg moet halen. Hij legt een nieuw velglint in mijn wiel en draait een nieuw boutje in mijn fietsschoen, want blijkbaar is daar ook een boutje uit losgetrilt. Het is nog vroeg en vlakbij mijn gastgezin van vanavond is een grote zwemplas. Ik parkeer m’n fiets op het strandje en ren het water in. Zo’n verfrissende duik in natuurwater spoelt alle zorgen en problemen van me af en ik verheug me op de tocht van morgen!