De kamer om mij heen kraakt, piept en knarst. De kleerhangers in de kast tinkelen tegen elkaar aan en het koordje van het rolgordijn zwiept langs de muur. In het smalle bed waarin ik lig rol ik van links naar rechts en terug. Ik zet me schrap tegen het hekje dat voorkomt dat ik uit bed val en dan rol ik weer tegen de muur aan.
In het donker op de tast zoek ik mijn reistabletten en mijn waterfles. Ik kijk op mijn horloge. Half vijf.
Twee uur later schalt de vertrouwde stem van Pablo door de intercom. “Good morning Antarcticans! Breakfast will be served in thirty minutes, have a beautiful, beautiful day.”
Categorie: Avonturen ver van huis Pagina 2 van 4
Hier wat foto’s van de duiken in het Beagle Kanaal. Deze foto’s zijn allemaal gemaakt door Carlos en Alvaro van Ushuaia Divers!
Ook een paar foto’s van mijn wandeling door het Tierra del Fuego Nationaal Park, naar Hito XXIV. Die foto’s zijn gemaakt door mijzelf 😉
Ik duik tussen dikke groene stengels. Linksaf, rechtsaf, rechtdoor door een groene tunnel. De enorme kelpplanten vormen een soort bos waar we doorgeen glijden. Het zonlicht wordt gefilterd door een plafond van waterplanten en schemert mysterieus groen in het water.
We zien naaktslakken en zeesterren, kleine kreeftjes en de ruggengraat van een zeeleeuw.
Na twee duiken van drie kwartier zit ik rillend in de rubberboot en kan ik door de kou mijn vingers nauwelijks meer bewegen, maar dat was het absoluut waard!
Een dikke stapel bankbiljetten ruist razendsnel door een telmachine. Een tweede en een derde stapel volgen vlot. Dertigduizend Peso ligt in tweehonderd honderdjes en tien duizendjes op de balie. De overige vierduizend Peso worden handmatig voor mijn neus geteld.
Ik ben ‘even’ honderd Euro in lokale valuta wezen halen. Dat dat niet zo gemakkelijk zou zijn als naar de pinautomaat lopen en geld uit de muur trekken wist ik wel. Maar dat het in zulke kleine coupures zou worden uitgegeven wist ik niet en ik heb geen tas bij me. In m’n broekzakken is geen plek meer en met deze stapel briefgeld in m’n hand over straat lopen in Buenos Aires lijkt me ook niks.
Nog in het kantoortje van Western Union sta ik te dubben en kijk ik om me heen. De meneer achter de balie is bezig met een andere klant en ook zijn collega kijkt niet naar mij. Ik prop de stapels biljetten schaamteloos in mijn beha, zorg dat mijn shirt niet te vreemd bolt en loop met zelfverzekerde tred naar m’n hotel.
Het bed is bezaaid met spullen. Dikke sokken, thermobroeken, handschoenen, shirts, truien, skibroek en regenjas liggen klaar om in mijn tas te worden gestopt. Op de vloer liggen nog wandelschoenen, een muts, zwemkleding en een pot haargel. Bedenkelijk kijk ik van de berg zooi naar mijn tas, zucht een keer diep en begin te rollen, te vouwen en te proppen.
Knarsend en schokkend rammelt het treintje door de donkere tunnel. We draaien een bocht om en een schemerig geel licht schijnt in de verte. Het verlicht een enorme kamer vol druipsteenformaties. Torenhoge stalagmieten, kronkelende stalactieten en – daar waar deze twee formaties aan elkaar zijn gegroeid – gigantische zuilen.
Het treintje rammelt verder en het voelt een beetje alsof we in Gringotts, de bank van Harry Potter zijn. Ieder moment verwacht ik een enorme draak te zien, maar die houdt zich verborgen.
We zijn in de Postojna grotten in Slovenië, de grootste grotten van Europa.
Flipper de flapper, we sluiten Kroatië af met een klapper!
Ingespannen turen we over het eindeloze blauw van de Adriatische Zee. Kleine golfjes die breken foppen me meermaals waardoor korte momenten van opwinding eindigen in teleurstelling. Maar dan zie ik het toch écht: een ronde grijze rug, gekromde driehoekige rugvin, zacht glanzend in de ondergaande zon. Een flits van een seconde en dan is het weg. “Dolphin!” roep ik. “There was a dolphin, I’m sure of it!”
Foto’s van de prachtige Dalmatische kust, boven en onder water!