Het is weer zwoegen. Klauterend over rotsjes, langzaam lopend over losse stenen en kruipend onder laaghangende takken van dikke groene pijnbomen. “Is het nog ver?” vraagt Jan achter me, met een zucht. We zijn op weg naar een verborgen strandje in de buurt van Makarska. Op het internet vond ik informatie over hoe je er kunt komen en op mijn navigatieapp staat een dun zwart lijntje getekend wat we volgen: het pad. Maar echt een pad is het niet te noemen op dit moment. We stuntelen nog een eindje door en dan bereiken we het échte pad: een fraai grindpad met hier en daar wat stenen. Dat lijkt er meer op! We lopen nu in een stuk lekkerder tempo richting het beloofde verborgen snorkelparadijsje. Aan onze linkerhand staan groene pijnbomen en zien we in de verte grijze granieten bergen de lucht in steken. Aan onze rechterhand duikt een steile klif vol cactussen met knalroze vruchten de diepte in, met daar beneden het lonkende blauwe water. Zelfs vanaf deze hoogte kunnen we de zeebodem zien in de turkooizen rand waar het water contact maakt met de rotsen.
Enthousiast lopen we door over het pad als daar ineens het strandje zich laat zien: kalm helder water, geen mens te bekennen en daarom vissen des te meer!
Categorie: Avonturen ver van huis Pagina 3 van 4
Het zijn er nogal wat, dus pak lekker een kop koffie en ga er maar eens voor zitten!
Langzaam loop ik langs de zestien meter lange muur. In een klein lettertype staat naam na naam in de muur gekerfd. Allemaal zijn het mannennamen. Bijna allemaal zijn ze jong. Achtduizenddriehonderdtweeënzeventig namen. Achtduizenddriehonderdtweeënzeventig vermoordde jongens en mannen van Srebrenica.
Hier wat mooie plaatjes om jullie dag goed te starten!!
Met bulderend geraas stromen duizenden liters water per seconde naar beneden. Woest klettert het over stenen en perst het zich door spleten. Wit schuimend valt het dan neer in de rivier. Keer op keer. Seconde na seconde. Minuut na minuut. Ik kan er uren naar blijven kijken, maar er zijn meer watervallen die om mijn aandacht vragen. Telkens als ik een bocht om loop op het houten vlonderpad dat zich voor me uitstrekt, ontdek ik een nieuw stukje paradijs.
De afgelopen dagen dompelden we ons onder in het watervalwonderland van de Plitvicemeren in Kroatië en het Una National Park van Bosnië en Herzegovina, en dat is sprookjesachtig mooi!
Citytrip vanuit je luie stoel!
We stappen in een vierkant glazen hokje wat op de flank van een heuvel is gebouwd. Als de deuren zich sluiten, glijden we met een snelheid van drie meter per seconde omhoog. Vanuit deze funicular zien we de stad steeds verder onder ons verdwijnen en komt het kasteel steeds dichterbij. Als we zeventig meter gestegen zijn stappen we uit de glazen lift en klimmen we de overige tientallen meters per wenteltrap omhoog, totdat we op vierhonderd meter boven zeeniveau staan en een prachtig uitzicht hebben over de hoofdstad van Slovenië: Ljubljana!
Geniet er van dames en heren, want het is allemaal fantastisch mooi hier!
Wat vinden jullie van de nieuwe onderschriften bij de foto’s? Blijvertje?
Bocht na bocht draaien we. De ene nog scherper en steiler dan de andere. Linksom. Klein stukje rechtdoor. Rechtsom. Haarspeldbocht na haarspeldbocht stuurt Jan de auto over het voor ons uit slingerende asfalt. Na iedere bocht ontvouwt er zich een nieuw stukje van het prachtige panorama waar we doorheen rijden. Bij een uitkijkpunt stoppen we even en kan ook Jan van het uitzicht genieten. Hij heeft tijdens het rijden zijn ogen geconcentreerd op de weg gericht gehouden en nog niet veel kunnen zien van de omgeving.
Langzaam maar zeker kruipen we hoger en hoger de bergpas op en we voelen onze oren ploppen. Tientallen tegenliggers komen ons tegemoet gereden. Andere personenauto’s, kampeerbusjes, motorrijders en durf-als op volbepakte reisfietsen of vederlichte racefietsjes zoeven schuin in de bocht hangend naar beneden en we ruiken de geur van warm wordende remmen.
Op 1611 meter hoogte duikt de weg naar beneden. Het hoogste punt is gepasseerd en we twisten en draaien de berg weer af. Vijftig haarspeldbochten later zijn we de pas af. Wát een rit!
Wij vonden het prachtig! Wat vinden jullie?